Tjerk is altijd een makkelijk lerend kind geweest. Hij is serieus, kan goed plannen en wij als ouders hebben hem daartoe nooit hoeven aanzetten. Een steuntje in de rug kan hij wel gebruiken: “Je kan het wel” of “maak je niet druk om dat ene cijfer, je krijgt nog kans genoeg om het op te halen.”
Het ligt anders als er een keuze “voor de rest van je leven” moet worden gemaakt. In de derde klas moest een profielkeuze worden gemaakt en het advies van de school luidde: “met een B-pakket kan je alle kanten op”. Dat was een uitstel van keuze.
Echter aan het eind van het 5e jaar of aan het begin van het 6e jaar moet de knoop doorgehakt worden. In het eindexamenjaar hebben de kinderen wel wat anders aan hun hoofd. Tjerk wist toen nog geen keuze te maken.
Op zo’n moment val je terug op je eigen ervaringen en ideeën die niet noodzakelijkerwijs die van je kind zijn. Dat heet projectie en dat is een groot gevaar. Ik heb zelf in Delft gestudeerd en een advies om naar Delft te gaan lag voor de hand.
Je wilt het beste voor je kind dus een extra uitgave (aan een hulpmiddel/ handreiking) voor deze keuze (voor de rest van zijn leven??!!) is vanzelfsprekend. Een psychologische test werd door iedereen aangeraden. Echter je krijgt een plakje/dwarsdoorsnede van je kind op dat moment. Iemand geeft een 1e en een 2e keuze. Fijn, dan gaan we keuze 1 studeren.
Let wel, de keuze is niet de keuze van het kind maar een advies van iemand met kennis en kunde die met een “moment-opname” van je kind op DAT moment die keuze maakt. Daar wringt volgens mij de schoen. Het is niet de keuze van het kind! Dus de motivatie van het kind komt niet van binnenuit. Als uiteindelijk de studie dan niet naar wens verloopt dan zijn we een jaar verder. Met de bijbehorende studiekosten, huisvesting, boeken etc.
Dat was niet wat ik voor ogen had. We kwamen in gesprek met de studiekeuzecoach. Het voorstel was verrassend en simpel. De begeleiding was over een langere periode en gedurende deze tijd werd Tjerk begeleid in ZIJN keuze, in wat hij dacht dat het beste bij hem zou passen. Studies werden vergeleken en zo nodig open dagen alsnog bezocht. Gesprekken volgden met een schriftelijke uitwerking van het resultaat. Vanuit de laatste 10 studiekeuzes werd een motivatie geschreven per studie waarom deze afviel.
In een eindgesprek moest Tjerk de uitkomst verdedigen tegenover zijn ouders. “Dit is MIJN KEUZE, en dit is MIJN motivatie.” Over de verschillende keuzes konden we vragen stellen en uit een dikke map werden de geschreven stukken tevoorschijn getoverd.
U begrijpt het al, het is geen Delft geworden. Ik ben zeer tevreden met de keuze van Tjerk aangezien het ZIJN keuze is met ZIJN motivatie. Het proces wat het kind doormaakt is belangrijker dan het advies dat op een zilveren schaal wordt aangereikt. Hij is nu in het 2e jaar van zijn studie. Het is niet gemakkelijk geweest in zijn 1e jaar met een BSA (Bindend Studie Advies). Hij heeft het gehaald omdat hij heeft gevochten omdat het ZIJN studie was!
Rest my case.
Een zeer tevreden Vader van Tjerk